Ieder jaar met kerst gooien Man en ik het op een geheim akkoord. Het zit namelijk zo. Familiefeestjes blijken hier soms een regelrechte uitdaging voor de zenuwen. Voor het goede humeur. Ook al baadt het hele huis met kerst in een jolige sfeer met dartele rendieren, vrolijke trompetjes, bomen, ballen en engelen, in onze familie dreigt de vredelievendheid om te slaan in oorlogsgeweld wanneer na de tweede fles onze respectieve schoonmoeders elkaar met giftige opmerkingen beginnen te bestoken. Van de ene kant van de tafel naar de andere, met een zoete kerstglimlach. Het begint altijd quasi-onschuldig, daarna wordt de toon bitser en voor je het weet heb je jezelf middenin die gal-gele strijd gegooid en ligt het kristal aan diggelen. Of tenminste toch de sfeer. Kerst: het is een heikele zaak.

Lili V. heeft een eigenzinnige kijk op lingerie en op het leven. Ze is freelance journaliste en woont met haar huisgenoten aan de rand van een grote stad. Ze houdt van de zon, van de geur van een herfstavond, van een goed boek en van een fris glas Pinot Grigio. En wat nog? We vroegen het haar zelf…

Ik ben een vrouw van grote gebaren wanneer ik mijn punt wil maken. Als de vlam eenmaal in mijn pan slaat, is er geen houden meer aan. Bij redactievergaderingen of tijdens een etentje worden mijn armen ongeleide projectielen. Ongewild schieten ze uit mijn lebensraum, recht dat van een ander in. Uiteraard met heftige gevolgen. Wijnglazen, koffiekoppen, zelfs brillen zijn al tegen de vlakte gegaan in het vuur van mijn betoog. Laatst gooide ik mijn rechterarm richting raam (om op de jammerlijke staat van het klimaat te wijzen) en mijn andere arm richting plafond, maar daar was mijn kledij niet op voorzien. Het fijne zwarte lint op mijn borstbeen in ieder geval niet. 

In het begin was er alleen Moppie. Na een maand of twee verscheen er eindelijk ook een lichte zwelling op het tegenoverliggende deel van mijn ribbenkast. Dat was Hoppie. Vanwege het aanvankelijk uitblijven van de groei van borst nummer twee plukte mijn moeder mij op een donkere en winderige herfstdag uit een spannend avonturenboek en ontvoerde ze mij naar de dokter. Zij had er geen goed gevoel over, over dat onevenwicht van mij. Nee, ze dacht dat het de voorbode was van een of ander onheil.

Een week geleden zat ik in zuidelijk Europa met mijn vriendin Eva op een terrasje. Er was een moment van stilte tussen ons gevallen, wellicht na een uitspraak over ouder worden. Ik herinner me niet precies waarover het ging, maar het moet over een of ander levensverschijnsel met bijbehorende lastigheden gegaan zijn, kortom, over iets waar men doorgaans geen raad mee weet, waarna men dan maar het glas heft omdat zulke zaken nu eenmaal onafwendbaar zijn. Goed dat we nog leven en gezond zijn, f*** de rimpels, proost dan maar.